Τώρα τελευταία, ονειρεύομαι συχνά. Ωραία όνειρα, που, περιέργως, τα θυμάμαι. Ωραία όνειρα, συχνά επαναλαμβανόμενα: Ηλιόλουστα πρωινά σ’ ένα σπίτι παλαιϊκό, αλλά καλοδιατηρημένο, διαμπερές και με μεγάλα φωτεινά δωμάτια, κι εγώ καταμεσής του, περιφερόμενη ασκόπως. Απέξω κήπος. Οχι μεγάλος, οι φοίνικες, όμως, που του στολίζουν την είσοδο, είναι πανύψηλοι και σφριγηλοί. Ο κήπος διαθέτει και παγκάκι.…
Ειλικρινώς. Τα χέρια της πεθύμησα πάνω απ’ όλα. Τώρα βέβαια. Παλιότερα, πού μυαλό… Τα χέρια της λαχταρώ. Και λιγότερο τον πάλλευκο λαιμό της που θύμιζε τ’ αγάλματα, κλασικής, είχαν πει, περιόδου που βρέθηκαν στην άμμο του Νερατζιώνα. Αυτά είχαν ολόιδιο με το δικό της το λαιμό, γιατί – ας ήταν κοπελίτσα – είχε λαιμό ευθυτενή…
Εδώ, πρώτη από τ’ αριστερά, είμαι με τις φίλες μου της Δ’ δημοτικού. Καλοκαιράκι, όπως θα βλέπετε, και από την ησυχία της θάλασσας, και από τα κοντομάνικα, ελαφρότατα και ωραιότατα φορέματα. Μάλλον πρέπει να φωτογραφηθήκαμε Κυριακή διότι διακρίνω σοσονάκια στα πόδια μου και στα πόδια της Πόπης κι άσπρα παπούτσια, πέδιλα, σημάδι ότι προηγουμένως είχαμε…
Τον είδα μέσα από το ταξί. Κυκλοφοριακή συμφόρηση, μια ώρα ακινητοποιημένοι στην Κηφισίας, αδύνατο να προχωρήσεις, τον είδα και δεν σκίρτησα, δεν αναπήδησε η καρδιά μου, μου φάνηκε εντελώς φυσικό ότι ήταν εκεί, σαν να τον είχα μόλις χτες συναντήσει, καλησπερίζοντάς τον, να είχαμε μιλήσει για τα τρέχοντα, ορίζοντας ραντεβού για την επόμενη, να είχαμε…
Σίγουρα μας περίμενε γιατί λαμποκοπούσε και αναδευόταν γλυκά. Μου φάνηκε ότι μειδιούσε· εκείνο το μειδίαμα που έχουν στα αγάλματα οι αρχοντογυναίκες της αρχαιότητας. Ο ήλιος από πάνω της, προστάτης -απ’ αιώνος- και εραστής της και τι δεν την φίλευε: φλουριά αργυρά και φλουριά μαλαματένια, γλάρους και αλκυόνες, χρώματα γαλανά και τιρκουάζ, κι άλλα καταπράσινα ή…
Τουρκοπούλα. Ή Γαρδέλι. Ή Κοκκινοτσεμπερού. Μα και πεντάμορφο. Και Γιαβρί. Και Ζιγαρδέλι. Στραγαλίνι. Στην Κύπρο Σγαρτίλι ενώ η αρχαιοελληνική ονομασία της είναι Ακανθίς ή Ακανθυλλίς λόγω της προτίμησής της στους σπόρους των αγκαθιών. Στους βυζαντινούς χρόνους το πουλί με τα εξαίσια χρώματα στο πτέρωμά του, το μαγευτικό κελάηδημα και το κυματιστό πέταγμα, συμβόλιζε την αγάπη…
Φημισμένος τεχνίτης του λόγου και γνώστης της ψυχής του ανθρώπου αλλά και της Ιστορίας του, ο Σκοτσέζος συγγραφέας Φίλιπ Κερ (Εδιμβούργο, 1956), με τα Άλογα του χειμώνα δεν έγραψε απλώς ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, αλλά και ένα μικρό έπος. Ένα δοξαστικό στο ανυπότακτο πνεύμα και στην αντοχή και την περηφάνια της ψυχής, όχι μόνον του ανθρώπου αλλά και…
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο θεός είναι το μακρινό ταξίδι·εκείνο το σπίτι περιμένειμ’ ένα γαλάζιο καπνόμ’ ένα σκυλί γερασμένο (Σεφέρης, Ημερολόγιο Καταστρώματος, Β’) Μάνα και κόρη στην κορυφή της τούβλινης καμινάδας αγκαλιασμένες. Πολυαγαπημένες. Όμορφες. Πελαργίνες κομψές και λεπταίσθητες, από καλή γενιά. Δύει ο ήλιος και η φωλιά τους παίρνει τα χρώματα του μπακιριού και του χρυσαφιού.…
Εκεί μόνος αντίκρισατον κόσμοκλαίγοντας γοερά (Οδυσσέας Ελύτης, Το Άξιον Εστί – Η Γένεσις) Συχνά, τα μυθιστορήματα φαντασίας τα ορίζει κάτι το αμετάκλητο, μια αυστηρή προσκόλληση στον λόγο και στον σκοπό του πρωταγωνιστή. Ο Φύλλος, το βιβλίο της Έλενας Γλωσσιώτη, μυθιστόρημα φαντασίας και αυτό, έχει ως κεντρικό ήρωα ένα παιδί, τον Φύλλο, με δροσερά φυλλαράκια αντί για μαλλιά στο…
Το καινούργιο βιβλίο της Αθηνάς Μπίνιου κυριολεκτικώς με συνεπήρε, καθώς σ’ αυτό είδα να ζωντανεύουν, με τρόπο χαριτωμένο, ευφυή και έμπειρο, σκηνές από τη ζωή των προγόνων μας, μέρες και νύχτες σε μια συνοικία ζωηρή, ζωντανή, ανθρωπινή. Ένας δρόμος πολυσύχναστος διασχίζει ολόκληρη την περιοχή, ξεκινά από τα πλάγια του Υμηττού και ξεδιψά στη θάλασσα. Δεν…
