Ύστερα από την επικοινωνία που είχαν με την Ελένη Σαραντίτη τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης, στην Κουμαντάρειο Πινακοθήκη, αποφάσισαν να παρουσιάσουν τη συγγραφέα και στο κοινό της Λακωνίας σε μια δική της βραδιά. «Τη στιγμή θα την ορίσει η ίδια, όταν το καινούργιο της βιβλίο για τον «Λεωνίδα» θα βρεθεί -σύντομα- στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.…
Αφότου ο άνθρωπος θέλησε να εκφράσει τον κόσμο ξεκίνησε να ζωγραφίζει στους τοίχους των σπηλαίων. Αυτό το θαυμαστό ξεκίνημα ήταν και η πρώτη μορφή γραφής. Άλλωστε στο «Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης», των Η. Liddel-R.Scott, το ρήμα γράφω έχει και την έννοια του σχεδιάζω και ζωγραφώ. Στα έργα του όμως αυτά, στα οποία ο προϊστορικός…
Ας είναι το σημείωμά μου αυτό ένας αίνος στον εκπαιδευτικό της επαρχίας, όπως τουλάχιστον τον έζησα εγώ –και αμέτρητοι άλλοι μαθητές- εκεί, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ή αρχές του 1960. Κι ας είναι μια οφειλόμενη, πλην αργοπορημένη, απόδοση τιμής στις σπουδαίες φιλολόγους Μαρία Αντωνάκου και Κυριακή Παπάζογλου -δυστυχώς απούσα για πάντα η…
Είπαν πως ήταν ο μεγαλύτερος πεζογράφος της Αγγλίας και είναι σίγουρα, μετά τον Σέξπιρ, ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας της πατρίδας του. Εμπνευσμένος, ρωμαλέος, δραματικός και πνευματώδης, αβρός, ο Ντίκενς υπήρξε πάνω απ’ όλα κοινωνικός συγγραφέας, επηρεάζοντας με το έργο του τους πολίτες και επεμβαίνοντας έτσι στις δομές της κοινωνίας του καιρού του. Ίσως και…
Ετούτη την τραχιά, την παγερή, την άγρια φύση του Βορρά από παιδί την ονειρευόμουν, διαβάζοντας τα βιβλία του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα Τζακ Λόντον, του παθιασμένου ταξιδευτή, του αρρωστημένου πότη, του φωκοθήρα και κλέφτη οστρακοειδών, του χρυσοθήρα και δημοκράτη, πολεμικού ανταποκριτή, βαρκάρη και ακτοφύλακα, πλανόδιου πωλητή παγωτών και ισόβιου νοσταλγού, που αναχώρησε οικειοθελώς στα σαράντα του χρόνια, μη…
Η Οντένσε, χτισμένη στο νησί Φιν, είναι παλιά πόλη, λιμανίσια, καλοδιατηρημένη και κεφάτη. Είναι Τρίτη σε πληθυσμό στη Δανία (170.000 κάτοικοι περίπου) και το σχετικά νέο πανεπιστήμιο της (ιδρ.1964), έχει πλημμυρίσει τους δρόμους της με παιδιά που σήμερα λόγω της λιακάδας, μάλλον περπατούν νωχελικά, χαλαρά, ξαπλώνουν στα πάρκα και στα υπαίθρια κεντράκια ή μαζεύονται στις πλατείες…
«Σκοτώστε με, σκοτώστε, έλεγε το καημένο σκύβοντας το κεφάλι ως το νερό και καρτερώντας το τέλος του… Μα τι είδε μέσα στο διάφανο νερό! Τη ζωγραφιά του, που δεν το ‘δειχνε βαρύ, σταχτί και κακοκαμωμένο παπί, παρά ωραιότατο κύκνο!» Το Ασχημόπαπο, Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Έχω μια φίλη στην Κοπεγχάγη, μια ψηλή, ξανθιά γυναίκα νέα, τη…
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 6 Απριλίου 2013 «(…) Πέρασε το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και ο χειμώνας, και ήρθε η άνοιξη ξανά. Είχε περάσει κιόλας ένας χρόνος από τότε που το άσχημο παπάκι είχε εκδιωχθεί από το σπίτι του. Μόλις είχαν αρχίσει να λιώνουν τα χιόνια και, βγαίνοντας από τη σπηλιά του, σκέφτηκε να κολυμπήσει στη λίμνη. Μα…
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 6 Απριλίου 2013 «Από τα γαλάζια, φωτεινά νερά, Με χαιρετάς, Ελλάδα, Τα μάτια μου βλέπουν του Μοριά Τα ολοχιόνιστα βουνά…» Χ.Κ. Αντερσεν Ποίημα απλοϊκό αλλά ενθουσιώδες. Εξάλλου, ο Δανός συγγραφέας ήταν λάτρης της μυθολογίας και του πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας, καθώς είχε λάβει κλασική παιδεία. Οταν περιέπλεε τις ακτές της Πελοποννήσου, φώναζε ταραγμένος:…
Στο περβάζι του παραθύρου ακουμπούσε μια κανάτα αιγινίτικη και δίπλα της βρισκόταν μισοκρυμμένο ένα βιβλίο. Παλιωμένο μου φάνηκε, ολιγοσέλιδο, μα είχε παράξενη εικονογράφηση όπου εικονίζονταν δάση χιονισμένα και λίμνες ακίνητες, ενώ παντού κυριαρχούσαν τα μάτια μιας ξανθής γυναίκας, ώριμης. Μάτια τόσο μεγάλα, που έβγαιναν, λες, από το πρόσωπό της, μάτια όμορφα μα τρομακτικά. Σαν της…
