Μας άρεσε η ιστορία της μοναχικής καμήλας που βάδιζε στην έρημο αναζητώντας κάτι σημαντικό· τη γνώση του εαυτού της. Μας άρεσε, επίσης, η φιλική σχέση της με τον ήλιο. Ομορφο και το άλογο που παρουσιάζεται στα όνειρά της -ή μήπως δεν ήταν στα όνειρα; Κι εκείνο το μπλε πουλί, σύντροφος πιστός στις ερημοβασίες της, είναι εκπληκτικό. Αλλά το ωραιότερο πρόσωπο του βιβλίου είναι το αγόρι, ο Ισμάρ. Ενα παιδί μόνο, γεμάτο αγάπη και ελπίδα.
Τον Ισμάρ τον συνάντησε η καμήλα σε μια όαση. «…Κουράστηκα» είπε και αμέσως η καμήλα γονάτισε για να πάρει το παιδί στην αγκαλιά της. Και το παιδί τη φίλησε. Και την ξαναφίλησε. Και η καμήλα συγκινήθηκε τόσο που βούρκωσαν τα μάτια της. «Λοιπόν, Ισμάρ, από δω και πέρα θα είμαστε φίλοι, έτσι δεν είναι;» τον ρώτησε. Και το αγόρι: «Φυσικά. Εγώ έτσι κι αλλιώς σ’ αγαπώ». Ξαναβούρκωσε η καμήλα. Ετσι ξεκίνησε η φιλία τους.
Η Λήδα Παναγιωτοπούλου έγραψε ένα βιβλίο στο οποίο περιέχονται και συγκίνηση, και χιούμορ, και περιπέτεια, και στοχασμός. Και όλα αυτά εκφρασμένα άρτια.
Ελένη Σαραντίτη, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, 22/12/2005
