Τα δέντρα που τα λένε Ντίβι-Ντίβι,

Εκδόσεις Καστανιώτη, 1983.

Μέχρι που μια μέρα, ένα πρωί, έφτασ’ ένα γράμμα. Το ‘φερε ο Γιαννάκης ο ταχυδρόμος μ’ ένα τόσο χαμόγελο. Γράμμα από τη Ζάκυνθο. Από τον Διογένη. Το διαβάσαμε σ’ όλη τη γειτονιά. Το διαβάσαμε ξανά και ξανά:
«…Σας γράφω για να σας πω πως είμαι καλά. Είμαι καλά που ξαναβρήκα το γιο μου. Είναι καλός και λεβέντης. Κι αληθινός άντρας. Είναι παντρεμένος, έχω κι εγγονούλα. Σάρα τη λένε τη γυναίκα του και το κοριτσάκι τους Χριστίνα.
Τ’ απογέματα παίρνω τη Χριστινούλα και πηγαίνουμε στην ακρογιαλιά και βλέπουμε και χαιρετάμε τη θάλασσα. Τότε λέω στο μικρό παιδί: μια ειν’ η θάλασσα του κόσμου όλου κι η αγάπη είναι σαν τη θάλασσα κι η καρδιά του ανθρώπου μπορεί πολλές φορές και χωράει όλη αυτή τη θάλασσα της αγάπης. Άμα βαστάει γερά η καρδιά. Άμα κρατάει καλά η ελπίδα…».

Αγορά