«Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι·
με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει…»
Όχι βέβαια ότι αναίτια μου ήλθαν στον νου οι στίχοι του μέγιστου Διονυσίου Σολωμού κοιτώντας και αποθαυμάζοντας τις πέτρες στο ευφρόσυνο βιβλίο της Καίτης Μεσσηνέζη, όπου τα πάντα λαλούν με χίλιες φωνές και χιλιάδες ήχους. Γλυκολάλητο βιβλίο.
Γεννήματα της φύσης· της στεριάς και της θάλασσας θρέμματα. Του ήλιου ψυχοπαίδια, του αγέρα τα χαϊδεμένα που περίμεναν μάτια γνωστικά να τα ξεχωρίσουν, χέρια στοργικά να τα θωπεύσουν· εξάλλου, ποιος να ξέρει πόσους χρόνους, ποιους καιρούς αμέτρητους βρίσκονταν στην αναμονή ως να σκύψει επάνω τους ο άνθρωπος, ο καλλιτέχνης, να τα ζεστάνει με τα επιδέξια δάχτυλα και να αρχίσει μαζί τους να συνομιλεί μυστικά ως να τα μετατρέψει σε έργα τέχνης.
Μιλούν οι πέτρες; ίσως κάποιος σκεφτεί. Ασφαλώς και μιλούν. Μονάχα που απευθύνουν τον λόγο τους σ’ αυτόν που ξέρει να ακούει και να αποκρίνεται. Ένας από αυτούς είναι και η Καίτη Μεσσηνέζη. Όνομα γνωστό, αποδεκτό και αγαπητό στον χώρο των εικαστικών, γενικώς στον χώρο της τέχνης, το οποίο δημιούργησε υπέροχες ακουαρέλες όπου εικονίζονται τοπία της πατρίδας αλλά και της ψυχής μας.
Τώρα, λοιπόν, σε αυτή την εξαιρετική έκδοση της καινούργιας δουλειάς της, η Μεσσηνέζη δεν κάνει μετοικεσία, απλώς παρουσιάζει μιας άλλης μορφής δεξιότητες και ευαισθησίες. Βοτσαλωτά περίτεχνα. Πέτρες αδούλευτες και ηλιόφως. Πέτρες μεταμορφωμένες σε γυναίκες και παιδιά. Ζώα μυθικά και ζώα σύντροφοι. Πουλιά. Αυλές του δειλινού και πεζούλες-κοσμήματα. Στιλπνά όλα· φωτεινά και φτιαγμένα με μεράκι και σαγήνη. Καλλιτεχνήματα σε ένα βιβλίο μιας γυναίκας που από μικρή διακονεί την τέχνη και τέρπει αλλά και τέρπεται.
Διότι, ως γνωστόν, η Καίτη Μεσσηνέζη είναι συνεχώς παρούσα στο κάλεσμα της τέχνης της, δεν υπάρχουν κενά δημιουργίας στη ζωή της, αφότου –ενωρίτατα, μάλιστα– αποφάσισε να της αφιερωθεί. Θα μου πείτε, ο ίδιος ο καλλιτέχνης παίρνει την απόφαση να της προσφερθεί της τέχνης; Προσωπικώς θεωρώ ότι είναι κάτι πολύ βαθύτερο και ωραιότερο από αποφάσεις και συμφωνίες με τον εαυτόν του ή με τον περίγυρό του. Αυτό γεννιέται με την πρώτη σου ανάσα, με το πρώτο σου κλάμα ή γέλιο. Αυτό το κατέχεις εκ γενετής και σιγά και σταθερά σε ορίζει. Αργότερα, και με την πειθαρχία, τις γνώσεις, την αγάπη και τις εμπειρίες, σε κατακλύζει. Τυχερός αυτός που αγάπησε έτσι βαθιά και όμορφα την τέχνη του. Διότι στην αληθινή τέχνη δεν υπάρχει συναλλαγή (όπως τουλάχιστον το αισθάνομαι προσωπικώς). Με την αληθινή τέχνη πρωταρχικώς ευφραίνεσαι από διάφορες πτήσεις ψυχής και πνεύματος.
Έτσι, και έπειτα από τόσα χρόνια που έχω την χαρά να παρακολουθώ την καλλιτεχνική πορεία της Καίτης Μεσσηνέζη-Πλατσή, είμαι πεπεισμένη ότι η γνωστή δημιουργός είναι σε θέση να αγαλλιάζει και να χαίρεται ότι με τα έργα της κατανοεί όλα τα όμορφα του κόσμου μας· και να θερμαίνεται το όλον της με αυτά καθώς τα αποτυπώνει με σεβασμό, τέχνη και προσοχή. Εξ ου και το τόσο λαγαρό φως στους πίνακές της, οι φίνες γραμμές, το βάθος της έκφρασης, η ευγένεια των εικόνων.
Τώρα με τις καλοδουλεμένες πέτρες της –πίνακες αληθινοί– και πόσο όμορφες οι γυναίκες της, πόσο φευγάτα τα πουλιά, λες και φτεροκοπούν, κι ακόμη, με τα θαυμάσια βοτσαλωτά της, με τα κατατοπιστικά γραπτά στάσιμα της τέχνης και της τεχνικής της, μας προσφέρει ένα ακόμη άνθος του καλού. Καθώς η τέχνη, η αληθινή και αναβλύζουσα, η καθαρή και πηγαία αλλά και συγχρόνως με μεράκι και σεβασμό δουλεμένη, κάνει τον άνθρωπο ωραιότερο δίνοντας αντοχή και νόημα στη ζωή και του καλλιτέχνη, αλλά και του φιλότεχνου.
https://diastixo.gr/kritikes/texnes/3089-sinomilia-me-tin-petra
