Αχ, οι φίλοι μου,

Εκδόσεις Εστία, 1980.

Στη δεκαετία του ’80. Στο άλσος της Νέας Σμύρνης. Δυο παρέες άγνωστων παιδιών συναντιούνται για πρώτη φορά και αμέσως αισθάνονται φιλικά μεταξύ τους. Τα δύο από τα παιδιά, αγόρια, είναι αδέλφια και κατοικούν εκεί κοντά σε ένα πανέμορφο, μεγάλο ρετιρέ, φοιτούν σε ξένο ιδιωτικό σχολείο, είναι προστατευμένα, καλοντυμένα, άψογα. Τα παιδιά της άλλης παρέας, αδέλφια, ορφανά από μητέρα, βοηθούν τον πατέρα τους στο μανάβικο της Κεντρικής αγοράς και κατοικούν στα προσφυγικά του Νέου Κόσμου. Ζουν δύσκολη ζωή. Δύσκολο και το σχολείο εφόσον δουλεύουν καθημερινώς. Είναι, όμως, παιδιά χαρούμενα, θαρρετά, ψημένα στα παιχνίδια και στη ζωή. Τους λείπει η μητέρα τους αλλά η μεγαλύτερη  αδελφούλα τους κάνει τα πάντα για αυτά. Αυτά τα παιδιά έχουν θάρρος, χιούμορ, αυτά που είναι πρώτα στην άθληση και στις γνώσεις της ζωής, τραβάνε σαν μαγνήτης τα άλλα δυο αδέλφια, τα εύπορα που είναι συνεχώς προστατευμένα , αλλιώς καλομαθημένα.

Μια φιλία γεννιέται έτσι, φιλία με εμπόδια, λόγω του διαφορετικού τρόπου ζωής και διαπαιδαγώγησης, και όλα δείχνουν χαρούμενα και όμορφα και για τις δύο πλευρές, έως ότου, η μητέρα των εύπορων παιδιών πλησιάζει τους καινούργιους φίλους και τους ανακοινώνει ότι τα παιδιά της έχουν πολύ διάβασμα και να απομακρυνθούν λιγάκι· με άλλα λόγια, φύγετε!!! Και έφυγαν τα παιδιά, δεν έδειξαν τίποτε –λόγω περηφάνιας και αξιοπρέπειας- και ούτε που ξαναπαρουσιάστηκαν στον περίγυρό τους. Με βαριά ψυχή, βέβαια, αποχωρίστηκαν τους φίλους τους, αλλά είχαν τις έγνοιες της επιβίωσης: Δουλειά, σχολείο, κουρασμένο και λυπημένο πατέρα, μεροκάματο λειψό.

Από τότε τα αγόρια της εύπορης οικογένειας άρχισαν να αναζητούν τους φίλους τους· του κάκου. Δεν τους ξαναείδαν. «Αχ, οι φίλοι μου…». Στενάζει ο ένας, ο μικρότερος. Και θυμάται τις όμορφες στιγμές τους.

 

Το βιβλίο της Ελένης Σαραντίτη (εκδόσεις Εστία, εξαντλημένο ήδη), αγαπήθηκε από όσους διαβάστηκε και έγινε ένα ωραίο σίριαλ δέκα επεισοδίων με σκηνοθέτη τον αλησμόνητο και ταλαντούχο Δημήτρη Δημογεροντάκη.

Τόσο το σίριαλ όσο και το βιβλίο άρεσαν σε θεατές και αναγνώστες καθώς θίγουν θέματα κοινωνικά και θέματα φιλίας και αγάπης. Και αδικίας θέματα- ίσως και ανοησίας και εγωισμού- που, ευτυχώς, συν τω χρόνω, εκλείπουν (αν όχι εντελώς).

 

Αγορά