Ο Όνειρος της μυθολογίας μας ήταν της Νύχτας γιος και αδελφός του Ύπνου και του Θανάτου. Πίστευαν ότι ο Δίας τον έστελνε να επισκεφθεί τους ανθρώπους την ώρα του ύπνου για να τους φανερώνει τι θα συμβεί στο μέλλον. Ο άνθρωπος ανέκαθεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στα όνειρα, αποδίδοντας σε αυτά προφητικές ιδιότητες αλλά και βλέποντας μέσα από αυτά τις θελήσεις των θεών. Συχνά, και για πολλούς λόγους, τα όνειρα γίνονται εφιάλτες που προκαλούν δυσφορία και αγωνία στον κοιμισμένο, σε άτομα ευαίσθητα κυρίως. Ο λαός μας είπε τον εφιάλτη και «βραχνά», όπως επίσης και «μώρα», «ίσκιο», «βαρυπνά».
Ο Ονειροσυλλέκτης της Ιωάννας Μπουλντούμη είναι μυθιστόρημα φαντασίας και αφορά τους νυχτερινούς εφιάλτες της εννιάχρονης Φωτεινής. Η γράφουσα έχει διαβάσει και ένα από τα προηγούμενα έργα της συγγραφέως, Ο φαντασμένος Γάλλος παπαγάλος (Εκδ. Ψυχογιός), από το οποίο είχε αποκομίσει ευχάριστες εντυπώσεις. Το μυθιστόρημα Ο Ονειροσυλλέκτης δεν είναι ευχάριστο ανάγνωσμα, μιλά για πόνο και απελπισία, αγωνία παιδιών, απώλεια, εφιάλτες νυχτερινούς, πίκρα καθημερινή. Αλλά στο τέλος εμφανίζεται λυτρωτική η ελπίδα. Και παραμένει. Και συντροφεύει την ηρωίδα του βιβλίου στη μετέπειτα ζωή της, ενώ όσα δυσάρεστα ή και αποτρόπαια δοκίμασε και τα νίκησε, γίνονται βάλσαμο για παιδιά. Οι δε εμπειρίες της, μαζί και οι επιστημονικές γνώσεις της, προσφέρονται σαν ανάσα ψυχής σε προβληματισμένες μητέρες και τρομοκρατημένα, από εφιάλτες πάσης φύσεως, παιδιά: «Ανοιχτή Γραμμή Υποστήριξης Παιδιού και Εφήβου, λέγετε παρακαλώ…» απαντά αμέτρητες φορές καθημερινώς στο τηλέφωνο η ψυχολόγος Φωτεινή Μπ., που κάποτε υπήρξε η φοβισμένη και απελπισμένη μικρούλα της ιστορίας μας.
Και πρώτα απ’ όλα ας εξηγήσω ότι η Φωτεινή, χάνοντας ταυτοχρόνως και τους δυο γονείς της, μεταφέρθηκε στο ίδρυμα «Ζεστή Αγκαλιά». Εκεί ζουν αγόρια και κορίτσια ορφανεμένα και, απ’ ό,τι διαπιστώνει ο αναγνώστης, οι συνθήκες διαβίωσης είναι αξιοπρεπείς, μάλιστα, κάτι που δύσκολα συναντιέται σε παρόμοια ιδρύματα, κάθε παιδί έχει τον δικό του κοιτώνα, αρκετές ευκαιρίες συναναστροφής, ελευθερία παρακολούθησης ντοκιμαντέρ και άλλων ταινιών. Και χάρη σε μια πλούσια βιβλιοθήκη απολαμβάνουν τη μαγεία των βιβλίων. Βέβαια, ο καθένας μας θα υποψιάζεται πώς θα περνούν πλαγιασμένα στη μοναξιά τους.
Η Φωτεινή έχει αποκτήσει στο ίδρυμα και έναν φίλο, τον Φαίδωνα. Από την πρώτη μέρα που έφθασε στο ίδρυμα ο Φαίδων, δυο χρόνια μεγαλύτερός της, τη συμπάθησε και την έθεσε υπό την προστασία του. Τυραννιούνται κι οι δυο από εφιάλτες αλλά το κρύβουν έως ότου, εντελώς τυχαία, γίνεται η αποκάλυψη. Αυτό συνέβη αμέσως μετά τις πρώτες επισκέψεις του Ονειροσυλλέκτη και της αηδόνας του, της Ευτέρπης, στην κάμαρα της Φωτεινής. Παρουσιάστηκε με τη μορφή ενός κάτισχνου μεγάλου άντρα, με ρούχα παλιωμένα, μ’ ένα φαναράκι στο χέρι κι ένα πουλί, ένα αηδόνι, στον ώμο. Μπήκε και στάθηκε στην άκρη του κρεβατιού σαν σκιά ή σαν ψίθυρος ζέφυρου και μόνο το φτερούγισμα της αηδόνας έκανε την κοπελίτσα να ανασηκωθεί φοβισμένη. «Καλησπέρα», τη χαιρέτησε ευγενικά πλησιάζοντας περισσότερο. Η μια πλευρά του προσώπου του ήταν καλυμμένη από μια ασημένια μάσκα σε σχήμα μισοφέγγαρου. «Με λένε Ονειροσυλλέκτη. Να σου συστήσω και την Ευτέρπη» κι έδειξε το πουλί που είχε φωλιάσει στα στρωσίδια. Και σε λίγο: «Σου λείπουν πολύ οι γονείς σου, έτσι δεν είναι;… Θες να τους έχεις συντροφιά στον ύπνο σου. Εγώ μπορώ να σε βοηθήσω, γι’ αυτό είμαι εδώ…» Της μίλησε γλυκά, καθησυχαστικά και η Φωτεινή έκλαψε από ανακούφιση αφού, όταν της χάιδεψε απαλά το μέτωπο, αισθάνθηκε όμορφα που την άγγιξε ο άγνωστος, παράξενος –και μολονότι ειρηνικός– εισβολέας. Κατά την είσοδό του στο δωμάτιο ο Ονειροσυλλέκτης είχε ακουμπήσει κατάχαμα ένα κουτί. Τώρα της το έδειχνε: «Είναι το Ονειρόκουτο. Εκεί μέσα μαζεύω τα κακά όνειρα των παιδιών… Τα κλειδαμπαρώνω για να μην μπορούν ποτέ να δραπετεύσουν». Όσο για την ταυτότητα των παιδιών που βλέπουν εφιαλτικά όνειρα, η αηδόνα η Ευτέρπη την πληροφορείται. Η Ευτέρπη έχει μεγάλα και ασυνήθιστα χαρίσματα μια και έχει γεννηθεί από το γέλιο μιας καλής νεράιδας, η οποία ζει στη χώρα όπου έχει πάντα καλοκαίρι. Αυτά. Και πολλά άλλα. Ασυνήθιστα και, πάντως, λυτρωτικά. «Κοιμήσου τώρα, Φωτεινούλα. Μαζί θα τους διώξουμε τους εφιάλτες», της είπε στοργικά και η κοπελίτσα βυθίστηκε στον πιο γλυκό ύπνο.
Και πέρασαν νύχτες, κι ήρθαν όνειρα, κι άγρυπνος στο πλευρό της ο Ονειροσυλλέκτης να πιάνει τα άγρια και παράλογα, τους εφιάλτες, και να τα κλείνει όλα στο Ονειρόκουτο. Περνούσαν οι μήνες, αλλά περνούσαν και οι εφιάλτες. Έως ότου ο Ονειροσυλλέκτης έφυγε… Όταν αποχαιρετίστηκαν, ο παράξενος ηλικιωμένος κύριος της είπε, ανάμεσα σε λόγια αγάπης και τρυφερότητας: «Εσύ ήσουν και θα είσαι ο Ονειροσυλλέκτης της ζωής. Το καταλαβαίνεις αυτό;» Μα η Φωτεινή δεν απάντησε. Έκλαιγε. Ήταν πολλά τα συναισθήματα που φούσκωναν την καρδιά της. Τον αγκάλιασε σφιχτά κι αισθάνθηκε ότι στα χέρια της έκλεινε ένα αεράκι γλυκό και θωπευτικό. Γιατί εντέλει αυτό ήταν ο Ονειροσυλλέκτης. Η σωτηρία της Φωτεινής ήταν βγαλμένη από τη δύναμη και την άμυνα τη δική της.
Ηλικία: 9-12 ετών
