Τώρα τελευταία, ονειρεύομαι συχνά. Ωραία όνειρα, που, περιέργως, τα θυμάμαι. Ωραία όνειρα, συχνά επαναλαμβανόμενα: Ηλιόλουστα πρωινά σ’ ένα σπίτι παλαιϊκό, αλλά καλοδιατηρημένο, διαμπερές και με μεγάλα φωτεινά δωμάτια, κι εγώ καταμεσής του, περιφερόμενη ασκόπως. Απέξω κήπος. Οχι μεγάλος, οι φοίνικες, όμως, που του στολίζουν την είσοδο, είναι πανύψηλοι και σφριγηλοί. Ο κήπος διαθέτει και παγκάκι.…
Ειλικρινώς. Τα χέρια της πεθύμησα πάνω απ’ όλα. Τώρα βέβαια. Παλιότερα, πού μυαλό… Τα χέρια της λαχταρώ. Και λιγότερο τον πάλλευκο λαιμό της που θύμιζε τ’ αγάλματα, κλασικής, είχαν πει, περιόδου που βρέθηκαν στην άμμο του Νερατζιώνα. Αυτά είχαν ολόιδιο με το δικό της το λαιμό, γιατί – ας ήταν κοπελίτσα – είχε λαιμό ευθυτενή…
Εδώ, πρώτη από τ’ αριστερά, είμαι με τις φίλες μου της Δ’ δημοτικού. Καλοκαιράκι, όπως θα βλέπετε, και από την ησυχία της θάλασσας, και από τα κοντομάνικα, ελαφρότατα και ωραιότατα φορέματα. Μάλλον πρέπει να φωτογραφηθήκαμε Κυριακή διότι διακρίνω σοσονάκια στα πόδια μου και στα πόδια της Πόπης κι άσπρα παπούτσια, πέδιλα, σημάδι ότι προηγουμένως είχαμε…
Τον είδα μέσα από το ταξί. Κυκλοφοριακή συμφόρηση, μια ώρα ακινητοποιημένοι στην Κηφισίας, αδύνατο να προχωρήσεις, τον είδα και δεν σκίρτησα, δεν αναπήδησε η καρδιά μου, μου φάνηκε εντελώς φυσικό ότι ήταν εκεί, σαν να τον είχα μόλις χτες συναντήσει, καλησπερίζοντάς τον, να είχαμε μιλήσει για τα τρέχοντα, ορίζοντας ραντεβού για την επόμενη, να είχαμε…
Σίγουρα μας περίμενε γιατί λαμποκοπούσε και αναδευόταν γλυκά. Μου φάνηκε ότι μειδιούσε· εκείνο το μειδίαμα που έχουν στα αγάλματα οι αρχοντογυναίκες της αρχαιότητας. Ο ήλιος από πάνω της, προστάτης -απ’ αιώνος- και εραστής της και τι δεν την φίλευε: φλουριά αργυρά και φλουριά μαλαματένια, γλάρους και αλκυόνες, χρώματα γαλανά και τιρκουάζ, κι άλλα καταπράσινα ή…
Τουρκοπούλα. Ή Γαρδέλι. Ή Κοκκινοτσεμπερού. Μα και πεντάμορφο. Και Γιαβρί. Και Ζιγαρδέλι. Στραγαλίνι. Στην Κύπρο Σγαρτίλι ενώ η αρχαιοελληνική ονομασία της είναι Ακανθίς ή Ακανθυλλίς λόγω της προτίμησής της στους σπόρους των αγκαθιών. Στους βυζαντινούς χρόνους το πουλί με τα εξαίσια χρώματα στο πτέρωμά του, το μαγευτικό κελάηδημα και το κυματιστό πέταγμα, συμβόλιζε την αγάπη…
Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start writing!
